Í gjárkvøldið vóru vit til konsert hjá danska
sangaranum og sangskrivaranum Arne Würgler. Hann framførdi m.a. ein rørandi
krígsmótmælissang, sum var skrivaður út frá sjónarhorninum hjá einum av teimum
hermonnum, sum hava verið í Afghanistan og sum ikki megna at liva eitt normalt
lív aftaná ræðuleikarnar, teir og tær hava upplivað. Tekstin hevði Arne Würgler
sett til vakra lagið, sum Carl Nielsen gjørdi, og sum vit kenna frá sanginum
"Solen er så rød". Vit hoyrdu eisini eina áhugaverda, men eitt sindur rustaða versión av sanginum um Lykken, einaran vesturi í Vágunum, sum bygdi
einastandandi outsiderlistaverkið Lykkenborg.
Í byrjanini var tað næstan sum
umbar Arne Würgler fyri sjálvan reyðleikan, tann agiterandi partin av skránni.
- Eg plagdi at vera protestsangari, greiddi hann næstan umberandi frá, - eg var
ein av teimum, sum stóðu uttan fyri Christiansborg og mótmæltu. At meta út frá
framførsluni í gjár, so mótmælir og agiterar hann enn, hann fær neyvan latið
vera. -Tey, sum eru rík, skulu verða ríkari, tey, sum einki eiga, skulu eiga
minni. Fleiri av sangunum
høvdu hetta sama gamla temaið, sum Billy Holiday sang um í God bless the child.
Í einum landi sum okkara við flatskatti og byrjandi oligarki tykist temaið
merkiliga aktuelt í hesum árum. Protestsangarin sang onkra kærleiksvísu, men eisini her
merktist vreiðin um valdsharrana órættvísi. - Nú fara vit aftur í sjeytiárini
hugsaði eg sjálv eitt sindur umberandi, tá hard core slagsangir sum Avanti
Popolo og Bella Ciao saman við Reyða Wilfred, sanginum um órímiligu
viðurskiftini hjá lærlinginum eina løtu litaðu Vektarabúðina knallreyða, men
tað var sum fekk sjálvur reyðleikin relevans og aktualitet. Hesir sangirnir um
solidaritet og javna komu jú beint aftan á, at vit áhoyrarar, borgarar í
Føroyum, høvdu hoyrt í útvarpinum um okkara eldri medborgarar í Vági, sum vegna
sparingar skulu eta upphitaðan mat í vikuskiftinum. Nú er Høgni Hoydal, formaður í
Tjóðveldi er ikki nakar protestsangari, men indignatiónin yvir sosiala órættvísið minnir um, tá hann skrivar:
Meðan fáir føroyingar gerast
ríkari og ríkari og fáa bjóðað allar hugsandi sømdir frá sitandi landsstýri,
fær tann vanligi føroyingurin til dømis boðið teir kostir, at gjalda til egna
pensjón og at gjalda ein brandskatt av hesum til tess at fíggja lættar hjá
teimum, ið eru best fyri. Hartil eru boðini: At meðan eitt alt minni tal av
fólki í Føroyum fær stórar fíggjarligar lættar og framíhjárætt til vald
landsins og ognir, so skal sparast hjá teimum, ið hava bygt alt grundarlagið
undir føroysku vælferðini. Teimum, ið tørva røkt og ein manssømiligan
gerandisdag, eru støðugt rakt av sparingum og umleggingum hetta
samgonguskeiðið. Og nýggjastu boðini eru, at búfólkið á Hamragarði í Vági, har
frammanundan niðurskurðir eru farnir fram í vaktum og starvsfólki, enn ikki
skulu fáa eina líkinda máltíð í vikuskiftunum. Tey skulu eta avlopsmat og
uppafturhitað. Slíkar umstøður eiga á ongan hátt at tolast. Og slík framferð
reisir allar grundleggjandi spurningar um politikk landsstýrisins, nú tey uttan
nøkur rættindi til borgaran og uttan nakra fígging, leggja eldraøkið út til
kommunurnar við møguleika fyri privatiseringum av tænastum. Tað fer sjálvsagt
at gera tað møguligt hjá teimum, ið nógvan pening eiga, at keypa sær góðar
umstøður, meðan tað vanliga fólkið verður at liva við niðurpíning og verri
umstøðum.
-Jú, løtan var av fjálg, nostalgisk og hugnalig í gjárkvøldið í Vektarabúðini í Vestmanna, og óansæð um málið við Hamragarði vísir seg at vera ein lokalur leiðsluspurningur, sum Annika Olsen gjørdi vart við í Degi og Viku í gjár, er sosial indignatión og mótmæli relevant og hugvekjandi í mun til galdandi umstøður í okkara samfelag beint nú.
Vektarabúðin er sera hugnalig
Vakri pallurin
Arne Wurgler framførir
Fólk lurta
(KP)
