KIRSUBERJAHJÚNINI
Bussurin steðgaði í Steinatúni. Ein eldri kona við hvítum hári og rukkut
sum eitt gamalt lerkatræ
kemur uppí saman við einum gomlum
manni, sum hevur ilt við
at fáa beinini við sær upp í bussin. Tey seta seg
beint yvir av mær og
halda í hondina á hvørjum øðrum. Annað teirra
ella bæði lukta sum
kirsuberjasaft. Eg undrist.
Kanska er tað eitt slag
av heilivági. At tey hava verið inni í onkrari
kiosk og sløkt sær tostan
við einum leskidrykki, er neyvan trúligt, til
tess er lukturin alt ov
sterkur. Kanska er tað okkurt slag av smyrsli.
Eg síggi tey fyri mær í
seingini, gníggjandi hvørt annað inn í kirsu-
berjasaft, síggi sevjuna
bløðrandi á pergamentgráa búki hansara
og í rukkunum undir
bróstum hennara. Eg síggi tey bæði skvamblandi
í einum baðikari við
reyðum sápuskúmi, hoyri hann rópa: ger fast í
pullartin, meðan hon
flennir og veltir sær sum ein kópur í reyða
briminum.
Stundum brúka tey veðraøl
ella sodavatn; aðrar dagar hevur hon kanska
høvuðpínu, ella hansara
bløðra plágar hann, og tey tosa ikki saman
allan dagin, og tey
ynskja bara, at telefonin skal ringja, uttan at hugsa
um, hvønn tey kundu
hugsað sær at tosa við.
Var tað ikki fyri kirsuberjasaftini,
høvdu tey kanska ikki farið
út um einar dyr, høvdu
tey kanska ikki hugsað um nakað sum helst,
uttan at tey altíð høvdu
verið einsamøll.
Yrking: Alexandur Kristiansen
Mynd: Marius Olsen
